آسمان پرستاره

همه ستارگان به شش طبقه روشنایی که قدر نامیده می‌شود، تقسیم شده‌اند. روشنترین ستارگان دارای قدر اول و کم نورترین ستارگان که توسط چشم غیر مسلح قابل روءیت بودند به عنوان ستارگان قدر ششم و بقیه ستارگان داراب قدرهای بین 16 - 1 هستند. قدر یک ستاره عبارت است از: سنجش لگاریتمی از روشنایی ستارگان ، اگر قدر یک ستاره را با m نمایش دهیم، داریم:

که مقدار ثابت Cte همان صفر مقیاس قدری است.

گوی آتشین مورد نظر در نظریه انفجار بزرگ ، حاوی هیدروژن و هلیوم بود، که در اثر انفجار بصورت گازها و گرد و غباری در فضا بصورت پلاسمای فضایی متشکل از ذرات بسیاری از جمله الکترونها ، پروتونها ، نوترونها و نیز مقداری یونهای هلیوم به بیرون تراوش می‌کند. با گذشت زمان و تراکم ماده دربرخی سحابیها شکل می‌گیرند. این مواد متراکم رشد کرده و توده‌های عظیم گازی را بوجود می‌آورند که تحت عنوان پیش ستاره‌ها معروفند و با گذشت زمان به ستاره مبدل می‌شوند. بسیاری از این توده‌ها در اثر نیروی گرانش و گریز از مرکز بزرگ و کوچک می‌شوند، که اگر نیروی گرانش غالب باشد، رمبش و فرو ریزش ستاره مطرح می‌شود و اگر نیروی گریز از مرکز غالب شود، احتمال تلاشی ستاره و شکل گیری اقمار و سیارات می‌رود.

بطور کلی ستارگان دارای مراحل مختلف جنینی ، کودکی و جوانی و پیری هستند. پس از اکتشاف برابری جرم و انرژی توسط انیشتین ، دانشمندان تشخیص دادند، که کلیه ستارگان باید تغییر و تحول یابند. هر ستاره هنگامی که نور (انرژی) پخش می‌کند، مقداری از ماده خویش را مصرف می‌کند. ستارگان همیشگی نیستند، روزی به دنیا آمده‌اند و روزی هم از دنیا خواهند رفت. ستارگان گویهای بزرگی از گاز بسیار گرم هستند که بواسطه نورشان می‌درخشند.

در سطح دمای آنها هزاران درجه است و در داخل دمایشان بسیار بیشتر است. در این دماها ماده نمی‌تواند به صورتهای جامد یا مایع وجود داشته باشد. گازهایی که ستارگان را تشکیل می‌دهند بسیار غلیظتر از گازهایی هستند که معمولا بر سطح زمین وجود دارند. چگالی فوق العاده زیاد آنها در نتیجه فشارهای عظیمی است که در درون آنها وجود دارد. ستارگان در فضا حرکت می‌کنند، اما حرکت آنها به آسانی مشهود نیست. در یک سال هیچ تغییری را در وضعیت نسبی آنها نمی‌توان ردیابی کرد، حتی در هزار سال نیز حرکت قابل ملاحظه‌ای در آنها مشهود نمی‌افتد.

ز توده ی انبوه گاز و غبار شکل گرفته اند در فاصله ی دور از فضا توده های انبوه عظیمی از گاز و گرد و غبار به نام « نبولا» یا سحابی وجود دارند.بعضی از سحابی ها یا نبولا ها درخشان هستند و این همان جایی است که ستاره ها شکل می گیرند.

نزدیک ترین ستاره به زمین :

نزدیک ترین ستاره به زمین خورشید است با فاصله حدود 93 میلیون که تقریباَ 1200 برابر قطر کره ی زمین است و دورترین ستاره از زمین خورشید ما یکی از 100000 میلیون ستاره ای است که کهکشان را می سازد.فاصله دارترین ستاره ها در طرف کهکشان از خورشید حدود 80000 هزار سال نوری فاصله دارند.هرچند میلیون ها کهکشان دیگر با فاصله بیشتر از این وجود دارد که هریک دارای میلیون ها ستاره است.

درخشان ترین ستاره :

خورشید، درخشان ترین ستاره است.خورشید سایر ستاره ها را نیز روشن می سازد چون به ما خیلی نزدیک است.روشن ترین ستاره در آسمان شب ستاره ی کاروان کش است که در واقع 25 بار بیشتر از خورشید نور تولید می کند.ستارگان دیگری وجود دارند که از این هم روشن تر هستند و ممکن است یک میلیون بار بیشتر از خورشید درخشش داشته باشد اما چون خیلی دورتر از خورشید اند کم نورتر از ستاره کاروان کش دیده می شوند.

تعداد ستاره در آسمان:

در شبی که هوا صاف و تمیز باشد دور از شهر می توان 2000 ستاره را در آسمان تماشا کرد.از هر نقطه ی زمین می توان حدود 600 ستاره را یک جا دید.با تلسکوپ ستاره هایی که نور ضعیف تری دارند را نیز می توان ملاحظه کرد در جهان میلیون ها میلیون ستاره وجود دارد.

چرا ستاره ها چشمک می زنند؟

نور یک ستاره قبل از اینکه به چشم ما برسد از اتمسفر عبور می کند.اتمسفر شامل لایه های محرک هواست.اتمسفر نور ستاره ها را می شکند آن وقت به نظر می رسد که ستاره چشمک می زند.یک ستاره مثل توپ بزرگی از گاز داغ و مشتعل است.خورشید یک ستاره است و ستاره های دیگر از خودشان نور دارند.

ستاره ی دنباله دار :

ستاره ی دنباله دار از ذرات گرد و غباری که توسط گازهای منجمد و یخ به یکدیگر چسبیده تشکیل شده است.اقمار این ستارگان به دور خورشید می گردنند.

صورت فلکی:

ستاره ها در آسمان شب به اشکال مختلفی در می آیند. این اشکال هرگز تغییر نمی کنند و به آن صور فلکی می گویند.در زمان های قدیم بعضی از این اشکال را به نام های قو – عقرب –گاوآهن و شکارچی جبار نامیده اند.زیرا شبه جانوران – انسان و اشیاء بودند ما هنوز هم از همین اسامی استفاده می کنیم.

راه شیری:

نام گروه بزرگی از ستارگان است که در طول آسمان شب کشیده شده اند وقتی ما به راه شیری نگاه می کنیم در واقع به گروه وسیعی از ستارگان که کهمشان را تشکیل می دهند می نگریم.

کهکشان چیست؟

کهکشان گروه بزرگ و میلیونی از ستارگان است.کهکشانی که ما در آن زندگی می کنیم

«راه شیری» شبیه یک دایره وسیع است که بازوان مارپیچی از ستارگان دارد.ازاین سرتا آن سر این کهکشان حدود 100000 سال نوری فاصله است.میلیون ها کهکشان دیگر در جهان وجود دارد.

چرا ستارگان فقط در شب دیده می شوند؟

ستاره ها را در طول روز نمی توان دید چون نور خورشید بسیار درخشان است.نور خورشید تمام آسمان را می پوشاند و آن را آبی می سازد و با آنکه ستاره ها در آسمان هستند چون چشمان ما به نور آبی انطباق یافته است نمی تواند ستاره های کم نور را در آسمان ببینند.در سپیده دم و هنگام غروب چون نور خورشید کم رنگ است روشن ترین ستاره ها و سیاره ها را می توان دید.

1. سیاره ی مشتری به قدری بزرگ است که ۱،۰۰۰ کره ی زمین در آن جا می شوند.
2. بیش از ۸،۰۰۰ تکه آت و آشغال فضا­یی در اطراف زمین معلق هستند.
3. انرژی ای که امروز با پرتو های خورشید به پوست تان می رسد، بیش از ۳۰،۰۰۰ سال پیش سفر شان را در فضا آغاز نموده اند.
4. ۹۹% جرم منظومه ی شمسی را خورشید تشکیل می دهد.
5. نظریه ای وجود دارد که طبق آن نزدیک بود کره ی زمین طی یک برخورد فضا­یی با سیاره ی تِیا (Theia) از بین برود.
6. در فضا یک سیاره ی الماسی وجود دارد که از زمین بزرگ تر است.
7. هنگامی که در فضا گریه می کنید، اشک ها به چشم و صورت تان می چسبند.
8. جای قدم های فضا­نوردان آپولو تا حد اقل 100 میلیون سال دیگر روی ماه باقی می مانند. چرا که ماه اتمسفر، باد یا آب ندارد که جای پا ها را از بین ببرد.

مطلبی رو هم باید بگم.

این که جست و جو گر (کاسینی)همان جست و جو گری که به علت اتمام شارژ و دور شدن از خورشید دیگر روی کامپیوتر دیده نشد و بعد از مدت ها دوباره به سوی خورشید بازگشت و شارژ شد تصمیمی برایش گرفته شد که تا سال 2020 کاره خود را ادامه دهد

دانشمندان در یافتند که انسان ها از ستاره ها تشکیل شده اند یعنی در واقع هلیم ها و کربن هایی که در ستارگان وجود دارد در بدن انسان نیز وجود دارد.

-

در فضا رنگ آبی و سفید به معنای بیش از حد(Hot)یعنی داغ بودن است.در واقعخورشید که رنگش زرد است در برابر این دورنگ از نظر گرمایی چیز بسیار ناچیزی است

دانشمندان دریافته اند که جهان در۱۵ میلیارد سال قبل براثر انفجار یک ماده با جرمی بسیار زیاد معادل آنچه در هستی وجود دارد، بوجود آمده است. در این فضای بیکران میلیاردها کهکشان، منظومه، ستاره، سحابی (توده های عظیم گاز)، سیاه چالهای فضایی و بسیاری اجرام ناشناخته دیگر وجود دارند، حال سؤال اینست که:»ما کجای این فضای بیکران هستیم؟«خانه ما در یکی از این کهکشانها بنام راه شیری قرار گرفته است. این کهکشان از مرکز انفجار بزرگ، در حدود۸ تا۱۰ میلیارد سال نوری فاصله دارد. تعداد ستارگان آن بین۲۰۰ تا۴۰۰ میلیارد عدد تخمین زده شده که بیشتر آنها از زمین قابل رویت نیستند. صدها هزار منظومه، توده های عظیم گاز و غبار بین فواصل ستارگان راه شیری قرار دارند. کهکشان راه شیری، مارپیچی بوده و جرمش در حدود۷۵۰ تا یک تریلیون جرم نجومی است. ساختار کلی آن شامل هسته مرکزی، یک دیسک با چند بازو به دور آن وهاله های غباری اطراف آنست. قطر دیسک در حدود۸۰ تا۱۲۰ هزار و ضخامت آن تقریباً۳ هزار سال نوری است. جای آن در فضا در بخش »مکان محلی« است که شامل۳ کهکشان بزرگ و۳۰ عدد کوچک است. فاصله اولین کهکشان بزرگ با آن،M۳۱ ، در حدود۲/۹ میلیون سال نوری بوده ولی فاصله آن تا کهکشانهای کوچکتر کمتر است.
همانگونه که اشاره شد این کهکشان دارای سه بخش است. بخش اول، مرکز کهکشان است که غبارهای کهکشانی مانع از مشاهده دقیق آن از روی زمین می شود. در نتیجه، تنها اطلاعات بدست آمده، حاصل دریافت امواج رادیویی از آن بوده است. آنچه مشاهده شده، حکایت از آن دارد که بخش مرکزی متشکل از یک هسته بسیار متراکم است. قطر آن در حدود۳۰۰۰ سال نوری و از سه قسمت مختلف تشکیل یافته است. در قسمت شرقی بقایای سوپرنواها و در بخش غربی هیدروژنهای یونیزه شده غیرعادی مشاهده شده است. قسمت مرکزی آن نیز بسیار متراکم بوده و به صورت فلکی کماندار موسوم است. در هر۱۰ میلیارد سال برخوردهای ستارگان در آن رخ می دهد. دریافت اشعه های ایکس و گاما از آن، نشانگر آنست که مرکز کهکشان مولد بسیار قوی این اشعه ها است. این اشعه ها از نتیجه نابودی چندین ماده بوجود آمده و نشان از وجود بسیاری از سوپر نواها در مرکز آن دارد.
مشاهدات دیگر نشانگر وجود یک سیاهچال بزرگ در آن است که قوه جاذبه بسیار زیاد آن توانسته بقیه ستارگان را در مدار خود نگهدارد. اختر شناسان با تلسکوپ۱۰ متری۲۰ عدد از ستارگان مرکز را در مدت۳ سال مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که سرعت این ستارگان به سمت هسته مرکزی در حدود هزار کیلومتر در ثانیه(۳/۶ میلیون کیلومتر در ساعت)بوده است. این امر نشان دهنده قدرت جاذبه فوق العاده این سیاهچال است.
با این سرعت فاصله تا خورشید را می توان در دو روز طی کرد. جرم این سیاهچال در حدود۲ تا۳ میلیون برابر خورشید است. کهکشان راه شیری با سرعتی در حدود۳۰۰ کیلومتر/ ثانیه (یک میلیون و هشتاد هزار کیلومتر در ساعت) به سمت صورت فلکی سنبله، »ویرگو«، در حرکت است.
بخش دوم کهکشان، دیسک است که بصورت یک صفحه بسیار پهناور بوده و به دور مرکز درجهت عقربه ساعت در گردش است. بیشترین ستارگان جوان از جمله منظومه شمسی در آن قرار دارند. این دیسک شامل مولکولهای اتمی و گاز H۲ و غبارهای کهکشانی است. دیسک دارای چند بازوی مختلف شامل پرساوش (پسر زاوش ودانا) از نامهای افسانه ای یونان، شکارچی ماهر یا سایگونز که منظومه شمسی ما در آن قرار دارد، دجاجه، قنطورس و حمل است. منظومه شمسی در بازویی قرار دارد که دارای غبارهای بسیار زیاد کهکشانی است و در نتیجه ما نمی توانیم بیش از چند هزار سال نوری عمق آنرا مشاهده کنیم. منظومه شمسی هر۲۰۰ تا۲۵۰ میلیون سال، با سرعتی نزدیک به۲۵۰ کیلومتر در ثانیه، یک دور کامل بدور کهکشان راه شیری می گردد. فاصله منظومه شمسی تا مرکز کهکشان راه شیری در حدود۲۸۰۰۰ سال نوری است.
بخش سوم ساختار این کهکشان هاله غباری به قدمت حدود۱۰ تا۱۵ میلیارد سال است که بیشتر ستارگان قدیمی در آن وجود دارند. این قسمت دارای گازهای بسیار داغ است که اشعه گاما را تولید می کند. وسعت این قسمت بدرستی معلوم نیست و شاید به صد و یا هزاران سال نوری برسد. این قسمت که اکثر ستارگان در آن دیده نمی شوند، بنام بخش تاریک نامیده شده است.